امروز به شدت با این حس احساس غریبی میکنم. موسیقی تنها بخشی از زندگیم بود که بهش اطمینان داشتم، میدونستم بهم هیچوقت خیانت نمیکنه. بارها شده بود ازش دور شده بودم تا بتونم دوباره پیداش کنم مثل همهء پدیده های دیگه... ولی امروز، واقعاً حس میکنم هیچ چیز ابدی و ماندگار نیست. هیچ چیز همیشگی و موندنی نیست و امروز برای اولین بار حس میکنم باید خودم رو رها کنم از این زنجیر. 

تمام آهنگهایی که ساخته بودم رو از بین بردم... تمام دستنوشته ها و فایل های کامپیوتری رو انداختم دور. چه احساسی دارم؟ نمیدونم؛ شاید رهایی، شاید آزادی،...

شاید هم دوباره شروع کردم به نوشتن، ولی اون روز باید نوشتنِ تازه ای باشه، طرحی نو، شروعی دوباره وگرنه باید تو همون مُرداب تکرار مکررات دست و پا بزنم و این همون چیزیه که ازش فراری ام.