آسمان سرخ است...
آفتابی محو،
همچون بادرنگی کال
آويزان
تيغخورده بالش ِ ابرست
پرريزان
برف میآيد سبک رفتار
وندرين هنگام ِ خواب ِ باغ
در ميان ِ باغ ِ همسايه
شاخهای از شاخههایِ برف بگرفته
]سپيد و سرد
ميوهای نورانی و روشن به بارآورد
در ميان کوچهباغ ِ خفتهیِ توت ِ طرشت ِ سالهایِ دور
شوق ِ کشفی تازه میجوشيد در من
در سر ِ من شور
کاين چنين برف و زمستان...
وانگهی ميوه!
نوبرانه؛ آن هم از جنس ِ رقيق ِ نور!
گرم گشتم زين شعف، بیاحتياط از کاهگل بالاخزيدم
دست ِ من بالای چينه، سست، لایِ برف
ناگهان اندر دلم باريد ترسی سرد
پرکشيدند از ميان ِ باغ ِ همسايه، کلاغان
خشک گشتم ناگهان؛
گويی شلخته غاروغارشان طلسمام کرد
من ز جا بگريختم، وندر پسام بگذشت؛
سالهای سال...
ليک با من هست، آن اندوه ِ ديرين و هنوز آنگه که خونی، آسمان باشد
میخلد گاهی برادههای غاروغارشان در دل
با خودم میگويم آنگه من:
«ميوهیِ باغ ِ درخت ِ نور ِ همسايه
مزهاش بايد چهسان باشد!؟»