خداي من !

من همانم که بسوي گناه مي شتافتم

هماني که تو وقتي مرا از چشم خود انداختي و نظر عنايتت را برداشتي ، اعتناء نکردم 

تو آن قدر با صبوريت مهلتم دادي و با پرده اغماض از عقوبت گناهانم اجتناب ورزيدي

كه من گستاخ ...و گستاختر شدم و معصيت را از حد گذراندم

خداي من !

قصد من به هنگام ارتکاب گناه ، نافرمانی تو نبود

نمی خواستم فرمان تو را سبک بشمارم و زیر پا بنهم

بلکه این نفس من بود که مرا می فریفت و این هوس بود که بر من چیره می شد!

و این بخت بد بود که به یاریم می شتافت

و پرده پوشی تو مرا مغرورتر ميساخت.

چنین می شد که پای پرهیزم می لغزید و...

 
به وادی گناه می افتادم

          مولاي من ! اين منه كنهكارا عفو نما

                      چگونه میتوان نادیده گرفت بخششهای تورا...؟!